نور رادر سیاهی ام ببین فانوس رادر سرمای حضورم لمس کن رود رابرخشکی کویرتجسم کن آغاز رادرختم روانم جستجوکن ورویارادر بیداری ام بیفشان هنگامی که دری از خوشبختی به روی ما بسته می شوددر دیگری باز می شود ولی مااغلب چنان به در بسته چشم می دوزیم که درهای باز رانمی بینیم گفتی چوخورشیدزنم سوی توپر چون ماه شبی میکنم از پنجره سر اندوه که خورشیدشدی تنگ غروب افسوس که مهتاب شدی وقت سحر آن شب که دلی بودبه می خانه نشستیم آن توبه ی صدساله به پیمانه شکستیم ازآتش دوزخ نهراسیدیم که آن شب ماتوبه شکستیم ولی دل نشکستیم اگرچشمان من دریاست تویی فانوس تویی شبهاش اگر حرفی زدم ازگل بدون که این تویی معناش چقدر سخته.... چقدرسخته توی چشمای کسی که تمام عشقتوازت دزدیدزل بزنی وبه جای این که لبریز ازکینه ونفرت بشی حس کنی که هنوزم دوستش داری ... جقدرسخته که دلت بخوادبازبه دیواری تکیه بدی که یه بارزیرآوارغرورش همه وجودت له شده.... چقدرسخته توخیالت ساعتهاباهاش حرف بزنی اماوقتی دیدیش هیچ چیز به جزسلام نتونی بهش بگی... چقدرسخته وقتی پشتت بهشه دونه های اشک گونه هات روخیس کنه امامجبورباشی بخندی تانفهمه که هنوزم دوستش داری... چقدرسخته گل آرزوهاتو توی باغ دیگری ببینی وهزاربارتوی خودت بشکنی آروم زیرلب بگی گل من باغچه ی نومبارک
| Design By : mysali.com |
در خلوت تنهایی ام برای دل خویش می نویسم، نوشته هایی که شاید یادگاری باشد از روزهایی که همدمی نبود مرا تا سر بر شانه هایش گذارم و ناگفته ها برایش بازگویم به کلبه ی تنهایی من خوش آمدید و سپاس که موجی از نور به این خلوت ارزانی داشتید. صمیمانه ترین درودهای مرا پذیرا باشید و امید آنکه از گشت و گذار در این کلبه ی محقر راضی باشید